Czarna suknia

Kobieta patrzy w stronę kamery. Ma zamiar opowiedzieć historię sprzed wielu lat. Jej mąż zginął w trakcie II wojny światowej, kiedy razem z nią uciekał przed żołnierzami. Ona sama trafiła do obozu, a po nadejściu pokoju wróciła do rodzinnego miasta, gdzie wciąż żyła jej teściowa. Nie była w stanie powiedzieć udręczonej staruszce o śmierci syna. Skłamała. A potem musiała kłamać dalej. Dzień po dniu snuła krzepiącą bajkę, pozwalając teściowej wierzyć w to, że jej ukochanemu Jerzemu udało się ocaleć z dziejowej zawieruchy. Kobieta patrzy w obiektyw i mówi. Raz po raz odwraca się i pochyla głowę, wyraźnie zawstydzona i przygnieciona poczuciem winy. Tak naprawdę nie potrafi opowiadać tej historii ze spokojem i obojętnością. (Kino na hranici)