Reżyseria:
Rainer Werner FassbinderScenariusz:
Rainer Werner FassbinderZdjęcia:
Xaver SchwarzenbergerMuzyka:
Peer RabenObsada:
Günter Lamprecht, Karlheinz Braun, Hanna Schygulla, Claus Holm, Franz Buchrieser, Brigitte Mira, Roger Fritz, Gottfried John, Barbara Sukowa (więcej)Odcinki(14)
-
Die Strafe beginnt (E01)
-
Wie soll man leben, wenn man nicht sterben will (E02)
-
Ein Hammer auf den Kopf kann die Seele verletzen (E03)
-
Eine Handvoll Menschen in der Tiefe der Stille (E04)
-
Ein Schnitter mit der Gewalt vom lieben Gott (E05)
-
Eine Liebe, das kostet immer viel (E06)
-
Merke: Einen Schwur kann man amputieren (E07)
-
Die Sonne wärmt die Haut, die sie manchmal verbrennt (E08)
-
Von den Ewigkeiten zwischen den Vielen und den Wenigen (E09)
-
Einsamkeit reißt auch in Mauern Risse des Irrsinns (E10)
-
Wissen ist Macht und Morgenstund hat Gold im Mund (E11)
-
Die Schlange in der Seele der Schlange (E12)
-
Das Äußere und das Innere und das Geheimnis der Angst vor dem Geheimnis (E13)
-
Mein Traum vom Traum des Franz Biberkopf von Alfred Döblin – Ein Epilog (E14)
Opisy(1)
Berlin, lata dwudzieste. Franz Biberkopf (Günter Lamprecht) jest niezwykłym człowiekiem. Potrafi być łagodny i uczuciowy, ma wielkie serce i szlachetną naturę, ale bywa porywczy i brutalny, a jego emocje potrafią zmieniać się w przemoc. Włóczy się po Berlinie bez perspektyw, wytyczonych celów i pracy. Właśnie - po czterech latach odsiadki - opuścił więzienie, do którego trafił za nieumyślne spowodowanie śmierci. Teraz chce zacząć nowe życie, choć to niełatwe, kiedy nie ma się przyjaciół. Franz wierzy jednak, że ich ma: wśród nich jest jego była dziewczyna Eva (Hanna Schygulla), dziś luksusowa prostytutka. Niestety nikt nie umie albo nie chce mu pomóc. Bez pracy i współczucia, boleśnie samotny Franz odchodzi donikąd, gdzie pociechą jest tylko alkohol. Po kilku tygodniach postanawia, że nie podda się tak łatwo. Znów jest pełen nadziei. Spotyka Reinholda (Gottfried John) tajemniczego i fascynującego kryminalistę i sutenera. Może nawet demona. Pod wpływem niezrozumiałego magnetyzmu Franz całkowicie składa swoje życie w jego rękach. Znów łamie prawo i znów przegrywa, zdobywa jednak coś wyjątkowo cennego: czystą i piękną miłość słodkiej Mieze (Barbara Sukowa). Reinhold nie zamierza jednak zrezygnować z zemsty na dawnym przyjacielu... (Vision)
(więcej)Recenzja użytkownika Dionysos do tego serialu (1)
This review contains a spoiler. The only two people he truly loved were Mieze and Reinhold. As has been written elsewhere, Franz is a character that is broken, not only in time, but absolutely – he is constantly torn apart by the world, forced to always rebuild, to find himself again and forget what came before (first his right hand, eventually his soul, but he could not find that again). The greatness of this character lies in his love for Reinhold because that is the world - death - life itself, who has broken free from its commonality and stood in front of our protagonist personally - Reinhold is the embodiment of the world, one that is cruel and treacherous. The experienced Franz, who loves life and the world despite its endless injustices, embraces Reinhold in a gesture of a futile fight against the Unbeatable, which can be tricked exactly by not losing ourselves in love and the fight against it, not losing the will to love those close to us but also the World that enables us all this, even though it takes everything from us. That is precisely why the culmination is the ending of the 13th episode - Franz's laughter at the loss of Mieze is not cynicism, but the highest understanding - Mieze could not defeat Reinhold/Death, but she could lose herself because by denying Franz or leaving him, Reinhold would truly triumph. In the (one-armed) gesture of the embrace of Love and Death, the whole epilogue unfolds, which is an unprecedentedly perfect dialectical play of Death and Life, the guilt of the World before its own cruelty and the guilt of the Human-Franz before from own complicity. /// Without a doubt, Fassbinder created one of his best films, notable even within his filmography, primarily through the multi-layered content and form. The combination of the narrator, intertitles, and "poisonously sweet" music turns the epic of the story into an ironic and stinging poetry of sadness, life’s mistakes, turbulent times, and life itself.
()