Såsom i en spegel
Through a Glass Darkly
Reżyseria:
Ingmar BergmanScenariusz:
Ingmar BergmanZdjęcia:
Sven NykvistMuzyka:
Erik NordgrenOpisy(1)
Karin to młoda kobieta cierpiąca na schizofrenię. Razem z mężem, bratem i ojcem wybiera się na kilka dni na małą skalistą wysepkę. Tam jej choroba gwałtownie się nasila, a każdy z towarzyszących jej mężczyzn na swój sposób musi poradzić sobie z tą sytuacją. Ojciec, ceniony pisarz, początkowo przypatruje się cierpieniom córki z zawodowym zainteresowaniem, by w końcu uzmysłowić sobie własny egoizm. Mężowi, który jest lekarzem trudno pogodzić się z bezradnością medycyny wobec choroby. Młodszy brat, przeżywający problemy dojrzewania, jest jedynym, który stara się zrozumieć siostrę. Ta oczekując objawienia się Boga, w odruchu rozpaczy i osamotnienia doprowadza do zbliżenia z nim. Sytuacja staje się tak poważna, że konieczna jest hospitalizacja Karin. Dla jej ojca widok lądującego helikoptera i pielęgniarzy jest prawdziwym szokiem. Zaczyna opowiadać synowi o miłości Bożej... (Gutek Film)
(więcej)Recenzje (3)
It reminded me of Fellini's 8½. A heavy, hopeless film that drags on as if someone had cut off both its legs. A suffocating and darkened testimony of the disintegration of personality, the search for God and love for a neighbor, whilst at the same time groped questioning the price of art in the face of a concrete life tragedy. The excellent exteriors of Fårö island (?) add even more authenticity to traditionally captivating acting. Sometimes the film goes so deep that it makes you feel cold, and at other times it gets a little confused in a kind of creative hopelessness…
()
I stand firmly behind Bergman and respect his creative ideas – in this case the search for love and divine hope through the mental suffering of a loved one –, but Through a Glass Darkly reminded me all too strikingly of the melancholic films of Michelangelo Antonioni. A brutally tedious pace, lots of existential dialogue, long close-ups of the female protagonist’s face and, most importantly, lots of obligatory thematic filler in the empty space of the simple but unnecessarily bloated story of four characters. Again, I appreciate the mystical formal level and the impressive shadow play, but content-wise I'm disappointed. The plot around severe mental illness looks interesting, but in juxtaposition with the traditionally elusive nature of its characters, rational rather than emotional, it feels somewhat implausible and fake. I wish Ingmar had written a little more relaxed comedies, Smiles of a Summer Night was a lot more appealing.
()
Ingmar Bergman simply isn't for everyone, but with every film, he proves how deeply he was able to think about the world and about people. It is truly a powerful statement about what happens within a person, what a person does, and how a person thinks. Nevertheless, it is a film that is difficult to access, due to its focus on only a small group of characters and a sort of bleakness.
()