Dzień świra

49-letni Adaś Miauczyński, sfrustrowany inteligent, polonista, rozwiedziony, kochający dorastającego syna. Przeżywa „piekło najbliższych pięciu minut”. Cierpi na nerwicę natręctw. Gimnastykuje się do siedmiu. Pociąga siedem łyków mineralnej. Twarz obmywa do siedmiu. Podciera tyłek – do siedmiu lub trzynastu bądź dwudziestu jeden. Podmywa się: trzy razy tyłek, cztery – krocze; razem – siedem. Wsypuje do miseczki siedem garstek płatków. Żeby nie jeść samotnie, je z telewizorem: cierpi przez niezgodę w Sejmie. Łyka prozac – na chęć życia, geriavit – na niestarzenie się i nootropil – na mózg. Niczym bohater romantyczny przeżywa i cierpi za kraj, za miliony, a zabija go obecna chwila, nieznośna powtarzalność codziennych czynności i nienawistny mu kontakt z drugim człowiekiem. W sferze uczuć patriotycznych jest wielki, w sferze uczuć i zachowań codziennych – tylko małym, agresywnym gnojkiem. (Warsaw Film Festival)